Referentie:
Warner, Carl, “Food Landscapes”, Carl Warner, http://www.carlwarner.com/index_small.html (geraadpleegd op 27.2.2012).
Extract:
“The ‘Foodscapes’ are created in Carl’s London studio where they are built on top of a large purpose built triangular table top. The scenes are photographed in layers from foreground to background and sky as the process is very time consuming and so the food quickly wilts under the lights. Each element is then put together in post production to achieve the final image.”
Commentaar:
Warner interpreteert etenskunst (niet te verwarren met kookkunst) op de meest letterlijke manier. Door stillevens te creëren die enkel bestaan uit etenswaren, daagt hij me uit om erachter te komen wat er precies in zijn werken verwerkt is. In eerste instantie lijkt het op een foto of schilderij, maar als je een tweede keer kijkt zie je al snel dat er het nodige eten in ‘verstopt’ zit. De laatste tijd kiest Warner voor het grote geld en vergooit op deze manier zijn autonome kunstenaarschap. Al denk ik dat hij niet begonnen is met zijn werk om autonoom te zijn, want de commerciële insteek is duidelijk door de letterlijke benadering van etenskunst. Hij wil verbazen, en of dat nu voor zichzelf of in opdracht voor Coca Cola is, doet er niet veel toe denk ik. Commercialiteit geeft hem meer mogelijkheden, omdat hij met grotere budgetten kan werken en zo een groter publiek kan verbazen met werken waar meer tijd en geld in zit dan dat je autonoom blijft.
Mijn docent Martyn Smits komt met een interessante stelling, die ik graag onderbouw. Smits stelt dat het eerder interessant is hoe hij eten inzet voor zijn foodscapes, dan welke producten hij gebruikt. Ik ben het met Smits eens dat Warner kiest voor een clichématige benadering van etenskunst. Ik ben het echter oneens met het door Smits gestelde dat de uiteindelijke beeldbetekenis oninteressant is. Hoe clichématig de uitwerking ook is, voor mij blijft het interessant. Vooral omdat de technieken die Warner gebruikt knap zijn en hij zo realistisch te werk gaat dat het feit dat het om eten gaat in eerste instantie naar de achtergrond gedrukt wordt. Anders zou je ook kunnen stellen dat een bekende stillevenschilder als Cornelis Jacobsz met zijn schilderijen ook clichématig te werk gaat. Het gaat in dit geval om de beheersing van de technieken en de verbazing die je daarmee kunt scheppen. Tevens vind ik het knap dat Warner met zijn werk een grote doelgroep weet te bereiken, wat hem artistiek gezien misschien iets minder interessant maakt, maar daar hecht ik persoonlijk niet zoveel waarde aan.
Aan de hand van twee voorbeelden wil ik laten zien dat ik het gedeeltelijk eens ben met de stelling van Smits. Deze eerste foto is voor mij oninteressant, omdat ik het te makkelijk gevonden vind om broccoli te gebruiken als boom en dat kunstje in bijna het hele stilleven te herhalen. Hier is het dus oninteressant welk eten hij gebruikt, en ook niet bijster spannend hoe hij het inzet.
Het tweede voorbeeld raakt mij veel meer. Het is de Salmon Sea, een zee van zalm. Door te spelen met de zonsondergang, verwerkt hij de roze kleur van de zalm en de ribbelige structuur tot een rustig kabbelende zee. Het sterke vind ik dat dit een herkenbaar plaatje is voor vakantiegangers (in tegenstelling tot het wat meer absurdistische eerste voorbeeld) en Warner er een draai aan geeft door er eten voor te gebruiken. Bij dit voorbeeld is het ook interessanter om te ontdekken welke producten op welke manier ingezet zijn. Dus zowel welk eten hij gebruikt, als hoe hij het inzet weet te raken.