Referentie:
Poort, Floris, “Likbare lift smaakt naar koekjes”, Bright, http://www.bright.nl/likbare-lift-smaakt-naar-koekjes (geraadpleegd op 21.4.2012).
Commentaar:
De eerste aanblik van het beeld doet me denken aan een isoleercel, waarin een doorgedraaide man aan de muur likt. De stipjes doen dienst om de witheid van de ruimte te doorbreken en de aanblik iets draaglijker te maken. Dat dit een totaal verkeerd beeld is, blijkt wel als duidelijk wordt dat het hier om een kunstwerk van Damien Hirst en Heston Blumenthal gaat.
Als ik nog eens kijk, zie ik meteen de herkenbare stijl van Hirst terugkomen, een compositie van stippen (de spot paintings). De foto is geschoten in een lift, die beplakt is met stickers met een smaakje. Die smaak is eraan gegeven door Blumenthal, chef bij het exclusieve restaurant The Fat Duck in Londen. Ik heb ze niet geteld, maar het gaat hier om 1.325 stickers die smaken naar Jaffa Cake en geplakt zijn in de lift van een Brits kantoorpand.
Mijn angst ging uit naar de hygiëne van dit project. Wie wil er nu likken aan een sticker waar anderen aan hebben gelikt? Gelukkig is er een liftjongen, die de stickers na iedere likbeurt meteen vervangt. Toch vind ik het interessant om te zien hoeveel mensen daadwerkelijk de stickers likken. Durft men over dat onhygiënische gevoel heen te stappen? En doet de smaak van een sticker eer aan het werk van een topkok als Blumenthal?
Het mooie aan de likbare lift vind ik dat het om kunst in een openbare ruimte (tenminste, voor de werknemers van het kantoor) gaat, waarbij eten in een totaal nieuwe context geplaatst wordt. Likken aan een lolly of softijs is gemeengoed, maar wie heeft er wel eens aan een lift gelikt?
Daarbij vind ik de samenwerking tussen een gerespecteerde kunstenaar en kok goed om te zien. Dit bewijst dat koken ook door de verdere kunstwereld gezien wordt als een kunstvorm. En andersom gaat die redenatie ook op: koks stellen zich open en werken graag samen met mensen uit andere kunststromingen om hun horizon te verbreden en hun werk op verschillende manieren te verspreiden.
Willy Wonka had veertig jaar geleden in Willy Wonka & the Chocolate Factory al behang met een smaakje. Ik vraag me af waar deze ontwikkeling over veertig jaar van nu naartoe gaat. Krijgen we dan 3D-projecties waar bier uit getapt kan worden? Of onzichtbare koekjes? Er is naar mijn mening nog veel te halen uit collaboraties tussen de gastronomische wereld en andere kunststromingen en –vormen.